လူႀကီးလူညစ္ ေဂါက္ပုံျပင္ ၂၅
''အန္ကယ္ႀကီး ကိုလူသစ္ကို သတိထားေပါင္းေနာ္။''
ကိုးက်င္းအၿပီး ခဏနားရင္းစားေသာက္ၾကခ်ိန္မႇာ ဘာမႇအဆက္အစပ္မရႇိပဲ တစ္ေယာက္က စကားစလာတယ္။
''ေဟ ဘာျဖစ္လို့လဲကြ။''
ေသာက္မလို႔ဟန္ျပင္ေနတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို ျပန္ခ်ရင္း အန္ကယ္ႀကီးျပန္ေမးလိုက္တယ္။
''ဒီလူက စုန္း၊ ကေ၀၊ သရဲ၊ တေစၧေတြထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။''
''ေဟ ဟုတ္လား။ ေျပာပါဦး။''
စုန္း၊ ကေ၀၊ သရဲ၊ တေစၧဆိုတဲ့ စကားၾကားေတာ့ ဦးမဲမဲေခါင္းေထာင္လာတယ္။ သူက တာေတရဲ႕ စာအုပ္ေတြဆို မလြတ္တမ္းဖတ္သူေလ။
''ကိုလူသစ္ ေျပာလိုက္ရမလား''
''ေျပာေပါ့ကြာ။ ဘာျဖစ္တာမႇတ္လို႔''
ကိုလူသစ္က ၿပံဳးၿပံဳးေလးေျဖတယ္။
''ဒီလို အန္ကယ္ႀကီးရဲ႕။ ရြာသားကို မႇတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။''
''မႇတ္မိတယ္။ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာေပါ့။''
ရြာသားဆိုတာက အန္ကယ္ႀကီးတို႔အဖြဲ႕က လူ ေတြ ေနာက္ေျပာင္ေခၚရင္းတြင္သြားခဲ့တဲ့နာမည္။ သူက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကလာၿပီး ရန္ကုန္မႇာ ႀကီးပြားေနသူ။
''တစ္ႏႇစ္ေလာက္ေတာင္ရႇိၿပီထင္ရဲ႕။ ကိုလူသစ္တို႔ ျပားေျခာက္ဆယ္ေဂါက္သီး႐ိုက္အသင္း ေဂါက္ၿပိဳင္ပြဲ လုပ္တယ္။''
ျပားေျခာက္ဆယ္ေဂါက္သီး႐ိုက္အသင္းဆိုတာ ကိုလူသစ္တို့ ကိုယ့္ဘာသာနီးစပ္ရာ စိတ္တူရာလူေတြစုၿပီး ဖြဲ႕ထားတဲ့အဖြဲ႕ေလးေပါ့။ ေဂါက္သီးကစားသူေတြ ဒီလိုအသင္းေလးေတြ ဖြဲ႕တတ္ၾကတယ္။ အခါအားေလ်ာ္စြာစုၿပီး ၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္ၾက၊ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ က်ေတာ့လည္း ၿမိဳ႕၊ ေဒသ၊ ေက်ာင္း စတာေတြကို အစြဲျပဳၿပီး ဖြဲ႕ၾကတယ္။
''အဲဒီပြဲမႇာ ကိုလူသစ္က ရြာသားကိုစၿပီး ေခ်ာက္ခ်ခဲ့တာ။''
''ေဟ''
''အေ၀းဆံုး ႐ိုက္ခ်က္တိုင္းတဲ့က်င္းမႇာတိုင္းတဲ့ အဖြဲ႕ေတြကို လာဘ္ထိုးမုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ရြာသားဒ႐ိုက္ Drive ကို ကိုက္ေတြ ပိုတိုင္းေပးခဲ့တယ္။''
''ဒီလိုလုပ္လို႔ရလား။''
''ေၾသာ္အဖြဲ႕ကေလး အေပ်ာ္႐ိုက္တဲ့ ပြဲပါဆိုေန။ ေနာက္ၿပီးတိုင္းတဲ့ အဖြဲ႕ကလည္း ႀကိဳၿပီးဇာတ္တိုက္ထားသူေတြေလ။ ၿပီးေတာ့ ရြာသားတို့အုပ္စုက ေနာက္ဆံုး အုပ္စု။ သူတို႔ထက္သာေအာင္ ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔ ေနာက္မႇာ ဘယ္သူမႇမရႇိေတာ့ဘူး။ အရင္အဖြဲ႕ေတြထဲက အေ၀းဆံုး႐ိုက္ခဲ့သူထက္ပိုေ၀းေအာင္ ေဘာလံုးကို ေရႇ႕ေရႊ႕ၿပီး ညာတိုင္းတာေပါ့။''
''အလံမႇာ ေရးတာမႇတ္တာကေကာကြာ''
''ဒါလည္း အတူတူေပါ့ဗ်ာ။ လိမ္ပါတယ္ဆိုေနမႇ ပိပိရိရိလိမ္တာေပါ့။ တိုင္းလိုက္ေတာ့ အရင္အေ၀းဆံုး ႐ိုက္ထားသူထက္ကို ရြာသားက ကိုက္၂၀ ေလာက္ ပိုေ၀းေနသဗ်။ ရြာသားကလည္း အံ့ၾသေနတာေပါ့။ ခါတိုင္း ဒီေလာက္မေျပးပါဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာသားတစ္ေယာက္ အေ၀းဆံုး႐ိုက္ခ်က္ (Longest Drive)) ဆုရပါေလေရာ။''
''ဟီး ဟီး အဲဒီမႇာ ဇာတ္လမ္းက စတာပဲ။''
ကိုလူသစ္က ၀င္ေထာက္တယ္။
''ၿပိဳင္ပြဲက မနက္လုပ္၊ ေန႔လည္ဆုေပးတာ။ ဆုဆိုတာကလည္း ဆုဖလား လႇလႇေလးေတြေပါ့။ ေဂါက္သီး သမားေတြက ဆုဖလားေလးေတြအလႇျပၾက၊ ႂကြားၾက တာကိုး။ ညက်ေတာ့ ေအာင္ပြဲခံညစာစားပြဲေပါ့။ ဒကာက ဘယ္သူျဖစ္ရမႇာတုန္း ရြာသားေပါ့ဗ်ာ။''
''အင္း ခမ်ာရႇာ အေတာ္ကုန္သြားမႇာ။ ကိုလူသစ္ တို႔လက္ကလည္း ျပင္းပါဘိသနဲ႔။''
''ညစာစားပြဲမႇာ ရြာသားကို ၀ိုင္းၿပီးေျမႇာက္ၾက တာေပါ့။ တကယ္ေတာ္တဲ့လူ၊ ႐ိုက္ခ်က္ေတြကလည္း သိပ္ေကာင္းတာ။ ဒ႐ိုက္ကလည္း တအားေျပးတာ ဘာညာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေဂါက္သီး႐ိုက္ေတာ့ ရြာသားကို ခင္ဗ်ားက ပူပူေႏြးေႏြးဆုရထားတာ။ အခ်က္ေတာ့ ေပးဆုၿပီး အခ်က္ေတြ ၀ိုင္းေတာင္းၾကတာ။ ရြာသားကလည္း ရပါတယ္ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲနဲ့ ေပးတယ္ေလ။''
''ျဖစ္ရမယ္။ ေသၿပီေပါ့။''
''႐ံႈးတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ႐ံႈးတာ။ ဒါကို ကိုလူသစ္က ခင္ဗ်ားဗ်ာ ၿပိဳင္ပြဲေန႔ကလိုမ်ဳိး မဟုတ္ပါ လား။ လက္ပ်က္ေနတယ္။ အိပ္ေရးပ်က္လို့လား ဘာညာ ေမးေတာ့ ဟိုကလည္း ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ လမ္းထိပ္ဓမၼာ႐ံုက ေလာ္စပီကာသံက ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးသဗ်ေပါ့။''
ကိုလူသစ္က ရီေနတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမႇာလည္း အခ်က္ထပ္ေပး ထပ္႐ံႈးေပါ့။ ႐ံႈးတာ သံုးေလးခါေလာက္ရႇိရင္ အားလံုးကညာၿပီး အ႐ံႈးခံ႐ိုက္တယ္။ ေတြ႕လားတကယ္႐ိုက္ရင္ တကယ္ေကာင္းတဲ့ လူပါဗ်ာ၊ တစ္ဖြဲ႕လံုးကို ေဆာ္သြားတာဘာညာ ဆိုရင္ ရြာသားပါးစပ္က နားရြက္ခ်ိတ္ေနေရာ။ ေနာက္ရက္ေတြ က်႐ံႈးျပန္ေရာ။ ဒါ႐ိုက္တာက ကိုလူသစ္ေလ။ ရြာသားခမ်ာ အခုထိမသိရႇာဘူး။
ေအး ေအး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အရည္အခ်င္း၊ အေျခအေနမႇန္ကို သိရတယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ဒုကၡေရာက္ကေရာ။ ကဲကဲ ဆက္႐ိုက္ၾကရေအာင္။
ရြသားလိုလူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားရႇိပါလိမ့္ စဥ္းစားရင္း ကြင္းထဲဆင္းခဲ့ၾကတယ္။
ေမာင္စံေပါ (၂၀၁၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလထုတ္ CEO မဂၢဇင္း)
